امام قلی خان، زندگی و تأثیرات او بر عصر صفویه در زمان شاه عباس و شاه صفی

امام قلی خان، فرزند الله وردی خان، در سال 1022 هجری/1613م. به جای پدر، امیرالامرای کل فارس شد. وی که برای نخستین بار در سال 1006 هجری/ 1598 م. نامش در منابع ذکر گردیده است، به مدت سی و دو سال حکومت کرد، که در این مدت هجده سال فرمانروای کل فارس بود. قلمرو امام قلی از قمشه اصفهان تا سواحل عمان ادامه داشت، و نواحی فارس و لار، کهکیلویه، بحرین و برخی ولایات خوزستان مانند هویزه، و قسمتی از غرب ایران مانند گلپایگان، تویسرکان و محلات، تحت حکومت او بود. وی همواره در فارس سی هزار سپاهی به خدمت داشت. آنچه نام امام قلی را در تاریخ ایران عصر صفوی ماندگار ساخته است، فتح جزیره هرموز و اخراج پرتغالیان در سال 1031 هجری/ 1622 م. از سواحل جنوب، می باشد. امام قلی خان همواره در نهایت اقتدار در قلمرو تحت حکومت خود فرمانروایی می کرد؛ زیرا شاه عباس اول نسبت به امام قلی خان به اندازه ای اعتماد داشت، که در تمام دوره سلطنت خویش، هرگز برای سرکشی به امور فارس احساس نیاز نکرد. امام قلی تا حدی، در عمران و آبادی سعی وافر داشت، و آثار و بناهای بسیار در قلمرو حکمرانی خود خصوصاً شیراز، ایجاد کرد. وی، پس از شاه عباس اول، در سال 1042 هجری/ 1632م. به دستور شاه صفی، نوه شاه عباس اول، به همراه سه فرزند خود، در قزوین کشته شد.